Gewone esdoorn
(Acer pseudoplatanus)
Omschrijving en kenmerken
De gewone esdoorn (ook wel bergesdoorn genoemd) is al zo lang in de Lage Landen ingeburgerd dat je deze bijna inheems kunt noemen, maar de naam bergesdoorn is natuurlijk meer te verklaren vanuit haar oosprong in de Zuid- en Midden Europese gebergten. Het is de vraag of deze esdoorn via menselijk handelen of via (het meedrijven van zaad op) de rivieren (zoals de Rijn) ons land heeft berijkt.
De gewone esdoorn wordt heden ten dage meestal aangeplant in parken, plantsoenen en ook (hoewel ze wel gevoelig is voor strooizout) in straten.
De bloemen van de gewone esdoorn hangen in lange geelgroene pluimen waar zowel mannelijke, vrouwelijke als steriele bloemen in kunnen voorkomen. De herfstkleur van de bladeren is goudgeel.
De vleugels van de twee aan elkaar zittende nootjes vormen een scherpe tot een rechte hoek op elkaar. Zo'n 65% van deze zaden blijkt kiemkrachtig, en kan zonder ingrijpen massaal opkomen. Na verloop van tijd gaan gelukkig de meeste kiemplanten dood. De gewone esdoorn kan wel zo'n 500 jaar oud worden.
De schors van de gewone esdoorn is de eerste jaren bruingrijs, maar later roodachtig gevlekt waarvan de schubben afschilveren (zoals bij een plataan, vandaar pseudoplatanus).
- Bloeiperiode: april - juni
- Grootte: tot 30 meter hoog
- Bevlieging door honingbijen: (np)5
Pollen informatie
- Kleur: geel