Honing: verschil tussen versies
| Regel 4: | Regel 4: | ||
Het resultaat wordt in de [[raat|raatcellen]] opgeslagen die boven en achter het [[broednest|broed]] zitten waarna het middels ventilatie wordt ingedikt tot een vochtgehalte van circa 19%. De bijen zorgen voor die ventilatie door met hun vleugels de lucht weg te wapperen. Dit wegwapperen kun je tot op de vliegplank waarnemen en is wat anders dan [[stertselen]]. | Het resultaat wordt in de [[raat|raatcellen]] opgeslagen die boven en achter het [[broednest|broed]] zitten waarna het middels ventilatie wordt ingedikt tot een vochtgehalte van circa 19%. De bijen zorgen voor die ventilatie door met hun vleugels de lucht weg te wapperen. Dit wegwapperen kun je tot op de vliegplank waarnemen en is wat anders dan [[stertselen]]. | ||
| − | De kleur en de smaak van honing wordt grotendeels bepaald door de oorsprong van de nectar (honing van bijvoorbeeld de paardenbloem smaakt echt anders dan die van bijvoorbeeld de linde). Door analyse van stuifmeelkorrels in de honing kan worden achterhaald welke [[drachtplanten|plant(en)]] de bron van de honing is (zijn) geweest. Als honing voor minstens een bepaald percentage afkomstig is van dezelfde soort plant dan mag de honing daar naar worden vernoemd (voor bijvoorbeeld klaverhoning is dat | + | De kleur en de smaak van honing wordt grotendeels bepaald door de oorsprong van de nectar (honing van bijvoorbeeld de paardenbloem smaakt echt anders dan die van bijvoorbeeld de linde). Door analyse van stuifmeelkorrels in de honing kan worden achterhaald welke [[drachtplanten|plant(en)]] de bron van de honing is (zijn) geweest. Als honing voor minstens een bepaald percentage afkomstig is van dezelfde soort plant dan mag de honing daar naar worden vernoemd (voor bijvoorbeeld klaverhoning is dat minimum 45%, maar voor lindehoning en acaciahoning geldt een minimum van 20%). Over het algemeen is donkerder honing sterker van smaak. |
Honing van honingdauw noemt men [[bladhoning|honingdauw- of bladhoning]]. | Honing van honingdauw noemt men [[bladhoning|honingdauw- of bladhoning]]. | ||
Versie van 29 mrt 2010 10:51
De omvangrijkste grondstof van honing is nectar of honingdauw. De bijen zuigen dit op naar hun honingmaag en voegen er daar enzymen aan toe. Zonder die enzymen wordt nectar of honingdauw geen honing.
Het resultaat wordt in de raatcellen opgeslagen die boven en achter het broed zitten waarna het middels ventilatie wordt ingedikt tot een vochtgehalte van circa 19%. De bijen zorgen voor die ventilatie door met hun vleugels de lucht weg te wapperen. Dit wegwapperen kun je tot op de vliegplank waarnemen en is wat anders dan stertselen.
De kleur en de smaak van honing wordt grotendeels bepaald door de oorsprong van de nectar (honing van bijvoorbeeld de paardenbloem smaakt echt anders dan die van bijvoorbeeld de linde). Door analyse van stuifmeelkorrels in de honing kan worden achterhaald welke plant(en) de bron van de honing is (zijn) geweest. Als honing voor minstens een bepaald percentage afkomstig is van dezelfde soort plant dan mag de honing daar naar worden vernoemd (voor bijvoorbeeld klaverhoning is dat minimum 45%, maar voor lindehoning en acaciahoning geldt een minimum van 20%). Over het algemeen is donkerder honing sterker van smaak.
Honing van honingdauw noemt men honingdauw- of bladhoning.
Volgens de wet “Warenwetbesluit honing” van 2003 is honing: De natuurlijke zoete stof, bereid uit bloemennectar of uit afscheidingsproducten van levende plantendelen of uitscheidingsproducten van plantenzuigende insecten op de levende plantendelen, welke grondstoffen door de bijensoort Apis mellifera worden vergaard, verwerkt door vermenging met eigen specifieke stoffen, gedehydreerd en in de honingraten opgeslagen en achtergelaten om te rijpen.
Soorten honing volgens de Warenwetbesluit honing:
- Honing,
- Bloemenhoning,
- Nectarhoning,
- Honingdauwhoning,
- Raathoning,
- Brokhoning,
- Raatbrokken in honing,
- Lekhoning,
- Slingerhoning,
- Pershoning,
- Gefilterde honing,
- Bakkershoning.