Nectar

Verschillende planten (zoals deze kers) produceren ook nectar in zogeheten extraflorale nectariën om roofinsecten als mieren en wespen aan te trekken. Deze eten niet alleen de nectar, maar bestrijden ook plantenetende insecten. Hiermee wordt vraat aan de plant voorkomen. Ook onze honingbij weet deze extraflorale nectariën te vinden. In een haag laurierkers kan het daarom soms luid zoemen door alle bijen.

Voor onze honingbij is nectar één van de vier belangrijkste door de haalbijen uit de natuur te halen benodigde grondstoffen. Middels verschillende bewerkingen en toevoegingen maakt ze er uiteindelijk honing van.

Nectar is een vloeistof die door nectarklieren (nectariën) van planten wordt geproduceerd. Nectar bevat fructose, glucose en sacharose, en kleine hoeveelheden vitamines, proteïnes en diverse smaakstoffen. De precieze samenstelling verschilt per plantensoort waardoor ook de smaak van de honing van verschillende plantensoorten verschilt.

De intraflorale (binnenbloemige; er bestaat ook extraflorale, ofwel buiten-bloemige) nectar bevindt zich vaak onder in de bloem zodat de bestuiver gedwongen wordt zich langs de voortplantingsorganen van de plant te bewegen en zo het stuifmeel van de ene naar de andere bloem wordt overgebracht.

Kolibrie haalt nectar.

De nectar geproduceerd door bloemen wordt op bepaalde delen van de dag afgescheiden om zo ook specifieke bestuivers aan te trekken:

• Bloemen die door vogels en vleermuizen worden bestoven scheiden meestal veel nectar uit. Als er geen bestuivers komen, dan druppelt de nectar er zelfs uit.
• Bloemen die door bijen worden bestoven produceren echter veel minder nectar. Om haar honingmaag gevuld te krijgen moet onze honingbij honderden bloemen per vlucht bezoeken. Dit, in combinatie met haar bloemvastheid, maakt onze honingbij een buitengewoon effectieve bestuiver.