Spijsverteringssysteem

De bij zuigt het vloeibare voedsel op met de tong en werkt vast voedsel naar binnen met de mandibels (kaakdelen).

Reeds op de tong bevindt zich een uitgang van speekselklieren, en ook in de mondholte (het begin van de slokdarm) scheiden de klieren van de kop en de borst speeksel (met enzymen) af om de vertering te bevorderen.

Via de slokdarm komt het voedsel terecht in de honingmaag. Eventueel aanwezige sacharose wordt daarbij omgezet in fructose en glucose.

De honingmaag dient grotendeels slechts als tuidelijke opslag voor de vanaf de planten verzamelde nectar of honingdauw, want bij het thuiskomen in de kast wordt het afgegeven aan de binnendienst om bewerkt te worden tot honing.

Wanneer onze honingbij honger heeft, treedt het ventiel tussen de honingmaag en de eigenlijke maag in werking. Dit ventiel kan het benodigde vloeibare voedsel doorlaten, maar tevens stuifmeelkorrels, stof en ziektekiemen uit het vloeibare voedsel van de honingmaag zeven om het vervolgens in de maag (de middendarm) te laten verteren. De dunne darm haalt de voedingsstoffen uit de voedselbrij en geeft die aan het bloed af. De endeldarm vangt de onverteerbare resten op en daar worden ze bewaard tot de bij de gelegenheid krijgt zich buiten de kast te ontlasten.

De vertering van het stuifmeel gebeurt zonder mechanische kracht (zoals kauwen) geheel door verteringssappen. De passage van stuifmeel door het spijsverteringssysteem van de volwassen bij duurt zo'n 2 1/2 uur. Uitwerpselen van de volwassen bijen bevatten vrijwel intacte, lege stuifmeelkorrel-hulzen.

De malphighische vaten hebben als taak om de samenstelling van het bloed constant te houden, daarbij verwijderen ze opgeloste ongewenste stoffen. Dit is dezelfde functie als de nieren bij de mens.

Gerelateerde informatie

• anatomie van onze honingbij

Filmpje van het met kaken en tong opnemen van een op de vliegplank gevallen stuifmeelklompje

<VideoFlv>/movies/Wegwerken-stuifmeelklompje.flv</VideoFlv>